pal sokağı çocukları, a pál utcai fiúk (film ve kitap)

annem haftada bi kere kitap almam için ekstra harçlık verirdi bana, sene 1999, yani 9 yaşındayım, o aralar kalem koleksiyonu yapıyorum, kitap parasını da kaleme yatırmayı düşünüyodum, kırtasiyeye gittim, girişteki kitap rafında pal sokağı çocuklarını gördüm, kalemi boşver ahmet dedim, al bu kitabı, eve gittim, en kalın kitabım, ilk romanımdı, kalın kartondan kapağı vardı, kitabı açtım, ders sonunda olup bitenlerden bahsediyordu, daha bilmediğim terimler geçiyor içinde, sodyum falan, pal sokağı çocukları ve kırmızı gömleklilerin mücadelesini anlatıyo, bunlar iki çocuk grubu, nemeçek var, er.

kitabın sonunda ağlamıştım, bi de cengiz aytmatov gülsarı da ağladım zaten (gadjo dilo da da ağladığımı söylemiştim, duygusalım mesajı vermeye çalışmıyorum :) belki başka kitapta da ağlamışımdır, kemalettin tuğcu çocuk hırsızları mesela ama aklıma bu ikisi geliyor bi tek), ikisi de ölümün ne kadar acı olduğunu öğretti bana, birinde bi çocuk, diğerinde gülsarı adında bi at. beni en çok etkileyen kitaplardan biri pal sokağı çocuklarıdır.


filmini buldum, 1969 çekimi, macarca, kaliteli çevirmişler, renkli falan, izledim tekrar, hiç bi olayı unutmamışım kitaptaki, diyalogları dahi hatırlıyorum, erkek kardeşime de okuttum, kız kardeşime de ama ben tekrar okumadım, büyüsü kaçar diye mi düşündüm, bilmiyorum.




çok güzel oynamış çocuklar, bilmiyorum yazar ferench molnar kırmızı gömlekler derken komunizmden falan bahsediyo muydu, sanmam çünkü kırmızı gömlekliler güçlü ve zengin taraf ama iş bölümü tarzı bi şey var, beraber hareket etme, güçsüzü düşman olsa dahi koruma, olabilir de. var veya yok, her şey harika olmuş filmde.

filmde gerçek anlamıyla el koymayı da gördüm, hem mecaz hem gerçek aynı zamanda, eline basıp misketlerini alıyolar nemeçek in.


diyalog:

profesör: peki neden çiğnemen gerekiyor?
genel sekreter: hamur halinde tutabilmek için.
profesör: peki neden hamur halinde tutman gerekiyor?
gs: böylelikle iyi olup olmadığına karar veriyoruz. (burda söz konusu macun)

mühürde yazan: macun toplayıcılar derneği, budapeşte 1902. sonsuza dek özgür olacağımıza yemin ederiz.

kapaklı diyalog:

gereb: hoşuna gitti mi?
nemeçek: evet, kıyıda durup izlemekten çok daha iyiydi.