katil kepaze

İdare hukuku dersindeyiz, Veysel K. bu sefer uyutmuyo, arada yapar böyle, Sait bi kelime yazayım, onla ilgili bişeyler yaz dedi; KİBİR.


“Hööy” diye haykırarak girdi içeri. Burası ne Galata Meyhanesiydi ne de zaman Lale Devri. Biz de İstanbul beyefendisi değildik, içeri giren de bir külhanbeyi; kırmızı suratlı, göbekli, yirmili yaşlarının başında bozuk yürüyüşüyle amfiye giren bir öğrenciydi.


Sair zamanlardaki tavırlarına bakıyorum bu çocuğun, tam bir tutarsızlık arz ediyor, at şeysi ve kelebek gibi. En başta bi burjuva havası vermeye çalışıyor etrafa, ben onu geceleri beyaz, bol pijamasıyla görüyorum; tam bir dede, şeker fabrikasından emekli. Geldiği yer Çankırı, babası memur. Ciddi durmaya çalışıyor, her halttan bilgisi varmış gibi de gözükmeye. Şişirme gündemin her şeyini biliyor hakikatten de, arada militarizmi hissettirmekten, totaliter davranışlardan bahsediyor, korkuyorum.


“Hööy” diye haykırarak girdi içeri. (bundan sonra görüntü bulanıklaşıyor, beş notalık bi piyano heyecan müziği duyuluyor ‘dı dı rı dı rı) Hızlıca kalkıyorum oturduğum sandalyeden, ufak, sarı tahtadan yapılmış, kıçım ağırmıştı zati, amfinin basamaklarını ikişer üçer iniyorum, elimle en öndeki masadan destek alıp şişkonun kafasına savuruyorum tekmeyi, yeri boyladı şişko (another one bites the dust çalıyor burda), böğrüne de yumruğumu indiriyorum hemen ardından, “hıık” diye bağırıyor, ağzında kanlar.


O anda arka tarafta iki günlük yılbaşı tatilinde, yarısı yalan olmak üzere, ne boklar yediğini büyük bi iştahla anlatan kalın ama cırtlak sesliyi duyuyorum, ergenliği daha bitmemiş. Cebimden bıçağımı çıkarıp fırlatıyorum, elma tam ortadan ikiye ayrılıyor; Adem yediğine, Havva verdiğine pişman.


Ha ben böyle garip gurip olaylar yazıyorum, sonuçları falan yok, içimdeki öfkeyi, ona sebep olanları hayalimde öldürerek falan dindiriyorum işte, etek giydirin o da işe yarıyo, mesela kolejde matematik hocam vardı, onun etekli hali çok komikti, çarpkık ve kıllı bacaklı, ekose etek giyiyodu.