insanların kafası var

bir şeye kendimi adamam imkansız gibi geliyo, zor iş bi kere, her haltın o olucak, sıkılsan bitiremezsin hem. senle özdeşleşiyo bi yerden sonra, sen bitirsen insanlar bitirmiyo, onu düşünüyosun, "ben böyle biliniyorum.", "güçsüz" derler, "ıhh yapamam."


önce bi eksik gerek, bu genelde aile sevgisi oluyo sanırım, sonra onu tamamlamaya çalışıyosun, hiç bir yerde istediğini bulamıyosun, bulur gibi oluyosun ama yetmiyo. diğer insanlara cazip olmayan alanlardan bir tane seçiyosun, sana o an mantıklı geliyo. yavaş yavaş içine giriyosun, daha önce adanmış olanlar senin etrafını sarıyo, yalnızlıklarını yok etmek için. sen onu sevgi sanıyosun, "oh" diyosun, "benimle ilgilenenler var."  sonra da boku çıkıyo, zamanında sana yetmeyenleri dışlıyosun iyice. 


bu yazı ne? niye var? ebru polat ales sınavına giricekmiş, öğretim görevlisi olucakmış, ceza hukuku dersime gelsin, vizem "0" (sıfır).

izlerseniz olur;

komikli;