bir gün bir gün bir çocuk

her zamanki gibi 7 de uyandım. traş oldum, saçımı yıkadım gibi olağan şeyleri atlıyorum. kahvaltı yapmadan önce 1200ünün ağzı kokan 1500 sevdiceğimle buluştuk (diş fırçalamak iyidir), ben gece uyurken internette neler olmuş, mail gelmiş mi diye telefonuma bakınırken etrafımdakiler bulundukları durumdan habersiz pür neşe birbirlerine bir şeyler anlatıyorlardı, sabahları bu enerjiyi nerden buluyorlar hala anlayamadım, anlamak için okulu bir sene daha uzatabilirim ama dokuz senede anlayamadığımı onuncuda anlar mıyım, bilmiyorum. twitter gece hareketliymiş, son uyuyan ben uyanmadan bir saat önce uyumuş. bir duyuru yapıldı, duyuruyu duymayan birisi diğerine;

-ne olmuş?

+ne mi olmuş?

-...

+söylüyorummm

-...

+söylüyorum, derslere girerken saatlere dikkat edicekmişiz.

ayakta beklerken uykuya daldım, rüyamda fare olmak nasıldır? derken fareye dönüştüm. (hayır hala gregor samsanın başından geçenleri okumadım) la noliyiii? demeye kalmadan kediler sardı etrafımı, yanımda bi fare daha vardı, onunla konuşmaya çalıştım.

*ölsem ahmet olan ben de mi ölcek lan?

-ne ahmet'i abi, bırak varoluşu sorgulamayı kaç, kaç bak patiyi vurcak şimdi kafana.

*lan içimden geçiriyodum öyle, hangi pezevenk beni fare yaptı? dedim ve şirk koşmuş olabilceğimden korktum.

"isteklerini yerine getirdiklerimiz nankördürler!"

sonra hadi kahvaltıya dediler, milföy böreği mi ne varmış, geriye dön! komutu verdim kendime, cebimde nescafe classic vardı, sade içmeyi seviyorum, kantinde sadeli yok, en yakını ikisi birarada, kremayı sevmiyorum. kantine gittim, ay çöreğimle buluştum, kahvaltımı yaptım.

ay çörekleri de pastanecilerin ali cengiz oyunuymuş, haberiniz olsun, bayat kurupastalardan yapıyomuşlar, güzellerse bayat kuru pastadan yapılmalarının bi mahsuru yok bence.