günlük gibi ama değil de, kepaze neler yapar

bu güzel şehirde bile mutsuz oluyorum ya, yazık bana.

bi haftada ağzıma sıçıldı ankarada, kendi kendimin ağzına sıçtım daha doğrusu. çok sıkıldım be, yok böyle bi eziyet, halilhüsnüaysun gördüm 2 kere hatta, şapkalı adam geri döndü, man with hat strikes back. cumartesi oldu, yalnız çıkmak zorunda kaldım dışarıya, kahvaltımı orta dünya diye bi yerde yaptım, ne tostu yedim unuttum, frodo tostu mu neydi, domatesli mısırlı yapıyolar. sonra yanıma biri geldi, takım elbiseli, kirli sakallı, 2. kahve siparişinde garson gibi değil ama garson olan adam yine sade mi dedi, lütfen dedi cevap olarak, öh dedim bu lütfen lafı gerçek hayatta da kullanılıyomuş.


bi hafta boyunca canım elma istedi, gasilhane nin de kafasını şişirdim durdum, elmanın en güzel uyumu, oktay ustanın tavsiyesini söyledim, new castle da, smirnoff north ve mükemmel dilimlenmiş elma, aslında mükemmel değil, bi halta benzemiyo, şekil yapem demiş eleman, bi parçayı da ağzına attıını gördüm açık mutfak kapısından. hem de 6 lira, sadece elma olsun dememe rağmen normal meyve tabağıymış gibi aldı parasını yavşak, neyse happy hoursunu yedim onların.

tunalıdan kızılaya inerken şu ayakkabıları da gördüm, belki yaptırırım, giymem ama dursun.

albert camus nun düşüş kitabını aldım, imge'den aldım ama bu sefer, simgesi de kedi imge'nin. kitap çok güzel, bi diyalogun tek tarafından anlatıyo ne anlatıyosa, şunu çok beğendim mesela:

"her şeyde rahatım ama hiç bir şeyden de hoşnut değilim."

benim bu, valla benim.

bi entel maganda olarak plakçıları, ikinci el kitapçıları da gezmiyo değilim, mamas and papas plağına 40 lira dedi plakçı, şuna 50:

günün diyaloğu

leopar gibi çoraplı: ay istanbulda clubta pascal noumayı görmüş, hani şu futbolcu.

kel kafa: ne yapmış? vermiş mi?

hönk!

hemeeen çektim, hemeeen. acar muhabirler, pis kameramanlar gibiyim.