işe giderken

Botlarımı da giydikten sonra evden çıkacaktım ki yine telsizimi unuttuğumu farkettim. Beş ay olmuştu işe başlayalı ama şu zımbırtıyı taşımaya hala alışamamıştım, sanki alışamadığım tek şey oydu da, neyse. Telsizimi alıp mont-gomerimin sol üst cebine iliştirdim, bu sefer hazırdım.

Merdivenlerden inerken işe giderken bile üniforma giymemin zorunlu olmasının ne kadar can sıkıcı olduğunu düşünüyordum. Maalesef Polis Akademisi’ndeyken sınıf komiserim olan Fatih Komiser şimdi de amirimdi. İstemediğin ot dibinde bitermiş ya, o misal. O vermişti herkesin polis merkezine resmi gelmesine sebep olan emri. Bu emir yarım saatlik mesafede bulunan iş yerime giderken; çoğu nefret bazıları imrenme dolu bakışlara maruz kalmama sebep oluyordu.

Yolda yürürken, dün gece “toplumsal olaylara polisin müdahale yetkisi” adlı tezim için yaptığım kimyasal silahları kullanmayla alakalı araştırmamı aklımdan geçiriyordum.

Emniyet güçleri önce ihtar yapmalıymış, sonra makul sabır göstermeliymiş, en sonda da sistematik bir şekilde, gelen direktifler doğrultusunda müdahale etmeliymiş. Müdahalenin aşamaları ise önce bedeni güç; itip-kakma oluyor, sonra maddi güç; joptan ata kadar polisin kullandığı her şey, en son da silah.

Biber gazları da “cayenne pepper” denen bi zıkkımdan yapılıyomuş. Her türlü lüzumsuz bilgiyi aklımda tutmakta üzerime kimseyi tanımam. Daha CS, CN ve OC var, biber gazı türleri ama onları da anlatıp kafanızı şişirmek istemem.

Tüm bunlar insanların bana neden nefretle baktığını açıklıyordu. Kimi zaman gerçekten gerekli olduğundan, kimi zaman ise bazı çıkar sahibi güçlü kişilerin siyasi arzularından dolayı insanlara zarar veren mesleğin üniformasını taşıyordum ne de olsa.